Best RPG ever.
"Het doel van The Elder Scrolls is altijd het creëren van een game met eindeloze mogelijkheden geweest. Een game waarin je zelf kon bepalen wie je wilde zijn en wat je wilde doen. Ons motto was: “Leef in een andere wereld”, en dat was precies wat we wilden doen. Dus als je ervan houd om rond te dwalen en te verkennen, dan moet je dat vooral doen, wil je puur en alleen hoofdmissies doen en het spel uitspelen, dan mag dat ook. De meeste gamers zitten hier een beetje tussenin, en gelukkig komt er heel wat verkennen en dwalen kijken bij het spelen van de hoofdmissies. Hoe het verhaal verdergaat bepaal je altijd zelf. Ontdek je eigen weg en kijk waar deze naartoe leid." Dit is een klein stukje tekst uit de inleiding van Oblivion. Zoals je waarschijnlijk wel begreep wouden de ontwikkelaars een spel, dat vooral veel vrijheid bood. Een probleem was echter dat er al veel van deze spellen waren, dus moest dit spel opvallen in zijn genre door iets unieks. Aan de naam zou het niet kunnen liggen, The Elder Scrolls was een al gevestigde naam in RPG wereld. Eigenlijk vanaf het eerste deel bracht het spel veel vrijheid, na Morrowind kreeg de serie voor mij een nieuwe impuls. Het spel was echt vernieuwend, het speelde fantastisch en bood ongelooflijk veel vrijheid. Toen Oblivion moest verschijnen wist men wat er gedaan moest worden voor heel goede verkoop cijfers. Een gigantische marketing actie werd op touw gezet. Over heel de wereld werd de naam Oblivion genoemd. Op deze manier kreeg het spel gigantisch veel aandacht, dus was het ook niet zo verwonderlijk, dat toen het spel uitkwam het heel goed verkocht. Het spel stond maanden lang aan de top van de verkooplijsten, en vloog de winkels uit. Maar als een spel zo goed verkoopt door alleen de marketing, dan moet het eindproduct geweldig zijn. Anders verkoopt het volgende spel niet goed meer( Kijk naar Driver, deel drie was zeer slecht, en dus verkocht deel viet slechter).Maar ik had er vertrouwen in, als je wilt weten of dat dat vertrouwen terecht was, lees dan hieronder verder. Misschien kennen jullie de film van Lesley Nielsen “Wrongfully Accused”, wel. Een gigantische debiel is op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Hij word verdacht van moord en krijgt de politie achter zich aan. Het begin van Oblivion is precies andersom. Je zit onterecht in de gevangenis (althans dat zegt iedereen). Maar je bent wel op het goede moment op de goede plaats. Klinkt vaag hé, ik zal het wat verder uitleggen misschien dat het dan wel duidelijk word. Op een dag gaat ineens de celdeur open. De koning en twee van zijn persoonlijke wachten komen binnen. De wachten schrikken zich kapot. Deze cel zou leeg moeten zijn, omdat er de ontsnappingsroute van de koning onder lag. Op dat moment vond ik het wel een erg makkelijk begin, maar ik was weer eens ongeduldig en dat heb ik gemerkt ook. iedereen Want op dat moment kwam een hele oude arrogant kijkende man op me af, die zich de koning noemde. Hij stapte op me af en zei dat hij mij in zijn dromen had gezien. Eerst dacht ik dat hij homo was, maar hij bedoelde dat hij een visioen had gehad. Ik moest hem volgen tijdens zijn ontsnapping uit de stad. Wat volgde was wel tof. Eerst volgde ik de koning en zijn wachten, maar dat ging al snel mis. Na nog geen 100 meter werden we aangevallen door vijandelijke troepen, die het bevel plaats rust niet kende. Ze bleven gewoon op ons inslaan totdat ze dood waren. Dit was echter snel gebeurd, dus kon onze reis voortgaan. Waar ik geen rekening mee had gehouden, was dat ik de koning kwijt geraakt was. Op dat punt begon echter de tutorial en leerde je van alles wat. Toen het spel me goed genoeg vond, voegde ik me weer bij de koning en zijn mannen. De koning liep op me af en had een lang gesprek met me. Hij wist dat hij zou overlijden, en dat ik zijn laatste hoop was. Mijn taak was het vinden van zijn laatste erfgenaam. Ik moest daar even over na denken, want een minuut geleden zei hij nog dat al zijn zonen gedood waren. Maar wederom bleek dat ik te weinig soapseries kijk. De koning had namelijk een buitenechtelijke zoon. Mijn taak was hem te zoeken, en hem het amulet van de koningen te geven. Alleen dan zou Cyrodill (zo heet het land), verder kunnen bestaan. Zijn laatste woorden waren dat ik alle poorten van Oblivion moest sluiten en de duivelse demonen naar de onderwereld terug moest sturen. Op dat moment was ik me niet bewust wat al dat gezeur te betekenen had, ik snapte alleen dat ik geen rustig leventje zou gaan leiden in Cyrodill. Na het moeilijke gesprek werd de koning vermoord, en mocht ik van de bewakers hard wegrennen. Ik vermoorde onderweg wat ratten en Goblins en zette stap in de echte wereld van Oblivion. Mijn leven kon bijna beginnen. Bijna ja, want eerst moest ik mezelf creëren, dit klinkt misschien raar. Maar het is de bedoeling dat je jezelf bouwt. Ik ben iemand die op momenten dat hij veel moet kiezen misselijk word. Bij het maken van een poppetje in Oblivion had ik een emmer naast mij stoel. Jezus, wat ongelooflijk veel mogelijkheden had je daartoe zeg. In het begin voordat ik startte mocht ik alleen uiterlijk doen. Dat ging nog wel, je koos eerst uit velen eigenschappen. Waaronder natuurlijk je ras, je kon kiezen uit menselijke soorten, dierlijke soort en weet ik veel wat het zijn soorten. Maar daar houd het niet op. Als jij bijvoorbeeld een elf selecteert moet je ook nog zeggen wat voor soort elf. Een Wood Elf, ze zijn goed met pijl en boog, alleen hun verdediging is zwakker. Een High Elf, deze kan vast goed blowen was zo mijn gedachte. En zo had je 5 of 6 soorten elfen die je kon kiezen. De meeste andere soorten die je kan kiezen zijn puur fantasie en ben je nog nooit in een ander spel tegen gekomen. Aan fantasie ontbrak het de ontwikkelaars dus niet, en dat is een groot pluspunt. Als je dan uiteindelijk dat besloten had, dan begon het volgende proces. Het maken van het uiterlijk, dit was zeker net zo uitgebreid als de rassen misschien zelfs nog wel groter. Je kon werkelijk alles aanpassen, van de dikte van de wangen tot de breedte van de neusgaten. Je kon je leeftijd opgeven, een ouder iemand is sneller moe, maar is wel wat sterker door ervaring en zal dus minder snel verstijven. Of een heel jong iemand, je leert dan sneller, je bent sneller maar je verstijft sneller omdat je geen ervaring heb. Als je dan eindelijk denkt klaar te zijn en te beginnen heb je het gedeeltelijk goed. Je mocht inderdaad beginnen, maar na de dood van de koning kwam je wederom in het scherm terecht. Deze keer geen moeilijke dingen hoopte ik, ik wou gewoon beginnen. Maar ja ik moest me klasse nog kiezen. Ook hiervoor weer een groot compliment, want ook de klassen zijn zeer uitgebreid. Zo heb je een klasse speciaal voor dieven, deze klasse geeft je voordelen in geluk en zachtjes kunnen lopen. Je hebt ook de mogelijkheid je eigen klasse te maken. Je beslist dan zelf waar jou personage sterk in is. Ik heb dit gedaan, ik wou namelijk dat hij veel op mij zou lijken. Maar als je dan eindelijk je mannetje naar jou wensen heb kan Oblivion echt beginnen. Je loopt het riool uit, ver weg van de gevangenis de wildernis in, en hoopt dat je nog lang zult genieten van je vrijheid. Zodra je de gevangenis uitloopt staat er direct “Quest Added”, ik was wel erg nieuwsgierig. Ik had toch nog niks gedaan? Maar ik keek en zag dat de Quest niks anders inhield dan het amulet naar een priester brengen. Zodra ik dit had gedaan ging het verhaal echter nog veel verder, ik zal er verder niks over vertellen. Dat zou het plezier verpesten, maar ik wil zeker zeggen dat het verhaal echt de moeite waard is om te spelen. Na dat ik het amulet weg gebracht had, besloot ik het verhaal even te laten rusten en wat rond te lopen, en met wat mensen te praten. Onderweg naar de hoofdstad “Imperial City”, kwam ik in de wildernis enkele beesten tegen. Deze varieerde tussen herten die niks doen en rondlopen, tot wolven die zodra ze je zien je direct aanvallen. De wolven waren echter niet mijn grootste probleem. Onderweg kwam ik ook een struikrover tegen. Aangezien ik nog geen goede uitrusting had rende ik vlug weg. Ik besloot naar de poorten van de dichtstbijzijnde stad te rennen. Toen ik daar arriveerde namen de wachters me in bescherming tegen de bandiet. De wachters waren erg simpel, ze doodde de man en lieten hem gewoon liggen. Snel kleedde ik de man uit, trok zijn kleren aan, pakte zijn wapen en hoppa Dennis had een uitrusting. Terwijl ik door de stad liep hoorde ik veel mensen tegen elkaar praten. Zo af en toe sprak ik ook eens iemand aan, ik kwam erachter dat bewoners ook wel eens tegen elkaar zijn. Het is net een roddelende gemeenschap in Cyrodill. Ze kunnen je vragen mensen te bespioneren gewoon omdat ze willen weten met wie ze een relatie hebben, dat zijn momenten dat ik hardop lach, en aan het echte leven moet denken. Was dat het doel hiervan? Ik verkende de stad en kwam erachter dat deze immens groot was. Er stonden vele winkels variërend van winkels met wapens tot aan herbergen. In die herbergen zul je moeten overnachten totdat je een eigen huis heb vertelde een bewoner. Ik haastte me naar de plaatselijke makelaar en vroeg of ik een huis mocht kopen. Dit mocht echter niet, nadat ik die gierige snol 500 coins gegeven had, had ze wel iets moois te koop. Ik kon het echter nog niet betalen en droop teleurgesteld weer af. Maar ik vermaakte me al snel weer, enkele bewoners hadden wel een klusje voor me. Deze waren ook weer zeer gevarieerd, je had klusjes dat je alleen iemand in de gaten moest houden. Maar je had ook klussen dat je iemand moest beroven of zelfs doden. Het leukste was toch wel dat ik tegen iemand opliep die me vroeg die avond langs te komen. Ik ging daarheen en hij maakte deel uit van een groep dieven. Ze wouden dat ik lid werd, ik zou rijk worden en kon me gestolen spullen verkopen aan één van hen. Ik werd lid, en kreeg hele leuke opdrachten. Ik mocht wachters bestelen werkelijk alles mocht ik stelen. Er zit echter ook een keerzijde aan de medaille, als je gearresteerd word tijdens het stelen, nemen ze alle eerdere gestolen spullen van je af. Het spel kent meer van die groepen, ze hebben altijd wel opdrachten voor je, je kan daarmee geld verdienen, verliezen, maar ook beroemd of gehaat worden. Één ding is zeker, rijk zijn valt niet mee De eerste paar dagen is vooral geld verdienen heel erg belangrijk, dit kan op verschillende manieren. Door de groepen die ik eerder al uitlegde. Maar ook door opdrachten voor mensen te doen. Deze opdrachten zijn vaak kort, maar geven je respect en geliefdheid, en dat is ook belangrijk. Want hoe aardiger de mensen je vinden hoe meer ze je vertellen. Mijn persoonlijke favoriet is toch de arena. Iedereen kent het idee wel van de oude Romeinen. Iemand die niet geliefd was, of die zich vrijwillig aanmeldde mocht in de arena vechten. Soms tegen mensen, soms tegen dieren. In de arena draag je gedwongen kledij, maar je wapens mag je zelf kiezen. Voor mij was dit echter een makkie, ik had al goede wapens. Mijn eerste gevecht was nog makkelijk, maar al snel werd het moeilijker. Op een gegeven moment moest ik zelf tegen 3 tegenstanders vechten. Voor elk gewonnen gevecht krijg je geld. Na een paar gevechten te winnen, ga je in rank omhoog. Hoe hoger de rank hoe moeilijker de gevechten, maar hoe meer geld je verdient. Aan het einde van de rit ben je een hero, en is er nog maar één tegenstander voor je over. De arena grand champion. Deze persoon moet je persoonlijk uitdagen. Als je dat heb gedaan begint je gevecht. Deze tegenstander is ongelooflijk goed, al jaren is hij de beste vechter van Cyrodill. Dat was hij echter vóór ons gevecht. Na het gevecht had hij een scheef gezicht en lag hij naakt in de arena…..naakt? Ja naakt. Ik nam hem al zijn wapens en uitrusting af. Dat afnemen mag in normale gevechten niet, dan moet je je tegenstander laten liggen je omdraaien, en weglopen. Echter voor de grote gevechten, mag je wel je tegenstander beroven. Echter is er nooit helemaal iemand naakt. Ze houden altijd een onderbroek aan. Als je denkt dat nadat je grand champion bent, dat je klaar bent is dat nietwaar. Je mag daarna één keer per week terug komen voor een gevecht. Echter vecht je dan altijd tegen dieren, maar dat maakte mij niks uit als ik maar betaald kreeg. De laatste manier om geld te verdienen duurt lang en is niet leuk. Je loopt gewoon rond en kijkt in wat kistjes. Je zult nooit veel geld verdienen op die manier, en geld heb je echt nodig. Oblivion is grafisch één van de mooiste spellen die op dit moment in omloop is. Het spel ziet er geweldig uit. De natuur om je heen is heel mooi, de boompjes bewegen mee met de wind, en de vogeltjes fluiten. Tijdens één van mijn vele reizen die ik te voet aflegde kwam ik erachter, dat je niet over de grond loopt. Het was de eerste keer dat ik Third-person keek. Normaal gesproken speel ik het spel First-person . Het maakte het echter niet minder leuk om te spelen. Het is ook leuk dat je echt de verte in kan kijken zo ver als je wilt. In veel spellen heb aan het einde in één keer een grijs scherm. Dat heb je in Oblivion dus niet. In de verte heb je vaak bergen waar je net overheen kan kijken de wolken in. Het geeft geen abrupt stop gevoel maar, meer een diepte gevoel. Het maakt het zo dat je verder wilt lopen, dat je wilt zien wat er achter die bergen ligt. Misschien wel opnieuw iets wat je nog niet ontdekt heb. Als je dan iets nog niet eerder ontdekt iets ziet verschijnt dat ook op je kaart. Als het op je kaart staat kan je er voortaan naar Fast Travelen. Dit betekent dat je net als in Star Trek, door een soort van transporter gaat. Je verdwijnt en komt weer te voorschijn op de andere plek. Wat iedereen tegenwoordig heel belangrijk vind is hoe het bloed eruit ziet. Ik hecht hier persoonlijk geen waarde aan. Maar veel mensen lijken dit wel te doen. Nou speciaal voor die mensen, het bloed ziet er goed uit hoor. Het loopt lekker langs je heen en het is ook lekker veel. Een ander belangrijk deel in een spel is natuurlijk geluid. Met Oblivion is een nieuw geluidstijdperk ingeluid. Het klinkt super, alles klinkt heel goed. Je hoort aan de muziek wat er aan de hand is. Je hoort of het vrolijk is, of je achtervolgt word, en allemaal van dat soort dingen. Je hoort het als je ergens naar binnengaat terwijl dat eigenlijk niet mag. Je hoort je zwaard iemand doorboren. En misschien erg pijnlijk maar je hoort jezelf ook doodgaan. Echter niet getreurd als je dood gaat begin je vanaf het laatste save punt weer opnieuw. Als je autosave aan heb staan is dat nooit lang terug. Houd autosave echter wel in de hand. Voor je het weet staat je hele harde schijf vol met saved games. Maar op geluid en graphics scoort dit spel flink. Wat ik nu ga vertellen is nog over de graphics en is misschien wel het enige kleine nadeel aan het spel. De paarden lijken van afstand en als je ervoor staat zeer mooi. Maar als je erop zit verandert dat beeld direct in iets negatiefs. De haren bewegen niet, en het gaat heel traag. Ook is het paard erg dik, en als je het niet goed oplet tijdens het afstappen, loopt het zo weg. Paardrijden is verder wel leuk en ook erg handig. Je zult het vaak gebruiken op je vele ondoorgrondelijke opdrachten. Ik had het er aan het begin al over dat die (nu) doodde koning, mij opdroeg alle poorten van Oblivion te sluiten. Ik besefte toen nog niet wat een immens probleem dat zou worden. Eigenlijk wist ik toen nog niet eens wat de poorten van Oblivion waren. Nu ik dat wel weet, weet ik ook dat het spel uitspelen een heel groot karwei word. Er zijn 16 Oblivion poorten, en één zo’n poort spelen kost zeker een uur. In die poorten veranderd ook de hele spelwereld van mooie kabbelende beekjes, naar vuur vulkanen en de dood. De muziek past zich ook aan, aan de sfeer daar. Je komt wezens tegen die nog erger zijn dan de dood. Monsters met meerdere ogen, magische monsters die bijna onsterfelijk zijn. Je hebt echt het gevoel dat je de enige op de wereld bent. Met de schrik effecten zit het ook wel goed. Soms word je vanachter beslopen, soms loop je onopgemerkt langs een sensor, of een struikeldraad waardoor er boomstammen op je vallen. Door die toevoeging worden de poorten van Oblivion, de meest gehaatte speel locaties, maar wil je er toch steeds naar terug. Als je dan na een uur vechten en puzzelen, eindelijk aan de top van Oblivion bent. Dan is het zaak de poort te sluiten. Denk echter niet dat je na het sluiten van de poort klaar bent. De wezens ontsnappen namelijk ook uit de poort. Je zult ze in de dichtstbijzijnde stad vinden. Je zult alles in die stad rokend en brandend aantreffen. Je zult de hele stad moet leegmaken van die monsters. Echter krijg je in de stad wel hulp van de wachters. Ik vind persoonlijk dat het spel in Oblivon erg goed is gemaakt, als je die overstap maakt van rustgevend naar de hel, dan heb je ook dat gevoel. Oblivion is gewoon een fantastisch spel, de pluspunten zijn er teveel om hier op te noemen. Het spel is verslavend, het is mooi. Het is lang. Het is eigenlijk alles wat een goed spel moet zijn. In de inleiding stond een stukje tekst uit de handleiding. Ik denk zelf dat deze tekst zeker waarheid geworden is.